Alleen

Soms, als ik alleen ben in de auto,
als het niemand anders stoort.
Fluister ik zachtjes: ‘ik mis je’.
In de hoop dat zij het hoort.

Of ‘s avonds in het donker,
speelt mijn hoofd een heel wreed spel.
Draait het een film af van vroeger,
al die herinneringen, weet je wel?

Want rouw is zoveel meer,
zoveel meer dan alleen verdriet.
Rouw is zonder alles doorgaan,
maar dat ziet de ander niet.

Wanneer ik een gedicht zie,
een briefje of een kaart
dat zij ooit geschreven heeft
en ik eindeloos heb bewaard.

Steeds maar al dat denken
aan de tijd van ‘nu en toen…’
Bedenken hoe het eens geweest was,
alles samen doen.

Want rouw is zoveel meer,
zoveel meer dan alleen verdriet.
Rouw is alles loslaten,
maar dat ziet de ander niet.

En komt er dan geen einde
aan de heimwee en de pijn?
Zal ik ooit weer eens
mijn vertrouwde ik weer zijn?

Maar soms, alleen in die auto,
als het niemand anders stoort,
dan zing ik keihard mee
in de hoop dat zij mij hoort.

Want rouw is zoveel meer,
meer dan alleen verdriet.
Rouw is ook weer verder gaan.
Soms lukt dat, soms ook niet.

Linda Nijeboer